Beste redactie van de Trouw, @micha de winter,
“Life is really simple, but we insist on making it complicated.” Quote van Confucius.
Vol begrip heb ik het, ietwat kort door de bocht, artikel van Micha de Winter gelezen en kan niet anders dan bevestigen dat dit inderdaad al jaren misgaat.
“Vroeger” was alles zo gek nog niet; it takes a village to rase a Child!
De village is in elkaar gestort, uitbesteed, ondergebracht en herplaatst waardoor het beleid, wet en regelgeving inmiddels zo mooi zijn verwoord dat er niemand meer eigenaar is van een probleem.
Doordat het eigenaarschap er bij geen enkele instantie meer is (School, jeugdzorg, samenwerkingsverbanden, gemeenten, jongerenwerk en hulpverleners) doet iedere partij alleen nog wat past zonder echt verder te kijken naar wat er nodig is.
Vastgeroest in oude patronen, conflict vermijdend;
Onder het mom: geen kind zonder onderwijs, buitenspel en weet ik welke mooie leuzen er nog meer zijn.
Hulpvragen die wel concreet zijn, waarvan ouders vaak benoemen dat het om symptoombestrijding gaat, worden niet gehoord maar weggewimpeld of van het kastje naar de muur gestuurd. Eilandjespolitiek en over de schutting gooi uitdagingen.
Al die tijd worden de hulpvragen meer en meer doordat de besluitvorming onnodig lang wordt bekritiseerd en doorgeschoven, teruggeschoven en nogmaals wordt geanalyseerd.
Het resultaat?
Veel weggelopen geld (veel fte’s naar tafel maar niemand die de regie ECHT in handen neemt) door overleggen welke vaak onnodig lang duren (want wisselingen in personeel want tegenwoordig wisselt iedereen als het even lastig wordt van baan, en dan chargeer ik ook even), iedereen pretendeert het beste met de jongeren voor te hebben maar ondertussen heeft iedereen zijn eigen agenda, eigen portemonnee en dat geeft ruimte om nog meer gesprekken over te voeren.
De stempels, welke echt niet zomaar worden gediagnostiseerd want dat doet een psycholoog na jaren van studie en dan een onderzoek af te nemen en gesprekken te voeren met betrokkenen (client, ouders en vaak ook school enz).
Overigens is een iq-test niet omhoog te faken, zo zijn de tests niet ontworpen, eerder komt het hoge iq. niet naar voren omdat de tester de vragen te letterlijk interpreteert en niet vraagt naar ‘hoe bij het antwoord gekomen’ wat vaak al meer inzicht geeft in het niveau.
De stempels, zijn er omdat alle systemen welke er zijn, dan makkelijker kunnen wijzen naar elkaar: “Dit valt niet onder school”, “Dit heeft geen hulpverlening nodig maar passend onderwijs”, enz.
Maar de stempels zijn ook nodig om de symptomen aan te kunnen pakken want dan is het duidelijk uit welk potje het moet komen.
Wanneer de symptomen tijdelijk weg zijn geweest wordt er niet gekeken naar wat heeft gewerkt maar gaan we ervan uit dat alles dan is opgelost terwijl sommige stempels een significant deel is van de jongere/mens. Waardoor in veel gevallen levenslang een bepaalde aanpassing nodig is.
Bij veel, al langer geaccepteerde stempeltjes, zijn die inmiddels alom geaccepteerd. Bij veel andere stempeltjes staan zelfs bepaalde onderzoekers, laat staan behandelaars, nog in de kinderschoenen. Kunnen we vooral veel geld gaan besparen als we gaan kijken wat er wel ECHT werkt en kunnen dan voorzichtig de conclusie trekken dat alle systemen, die al meer dan honderden jaren bestaan, zo zijn verouderd dat het nog honderden jaren gaat duren voordat er structureel dingen gaan veranderen.
Ondertussen voeren we daar discussie op bij Jinek aan tafel, op websites en socials.
Baanbrekende verschillen blijven uit.
Waarom?
Wet en regelgeving
Wet en regelgeving….. alleen al over de kleinste dingen worden maanden over gedebatteerd.
Wat als we is teruggaan naar verantwoordelijkheid, eigenaarschap!
Als we die mensen is beginnen serieus te nemen! Te kijken in hoe die hulpvraag gedragen kan worden. Want mensen gaan niet allemaal even graag naar de dokter, hulpverlener, sociaal team, ib-er, psycholoog of welke buitenstaander dan ook, tenzij het echt nodig is.
Tegelijkertijd we de professional de professional laten want tegenwoordig is iedereen Google-professional en weet iedereen het alweer beter. En met deze woorden doe ik mezelf direct tekort doordat ik nu een blog schrijf terwijl ik geen journalistiek heb gestudeerd, ik hokjes stom vind maar tegelijk zie dat ze nodig zijn omdat andere mensen niet meer kunnen kijken ‘achter het gedrag maar naar het hokje’ maar ik geen psycholoog ben en ik graag de discussie aan wil gaan op beleidsniveau en of tweede kamer niveau maar niet politiek correct ben enz.
Toch zit ook daar een uitdaging. De mens weet zo goed wat er nodig is dat we allemaal ‘de expert in samenwerking met Google’ zijn en de Expert tegenspreken i.p.v. aan te nemen dat hij er verstand van heeft omdat hij er jaren voor heeft geleerd….
Ook daar overigens een kanttekening. De expert is expert tot op de hoogte van zijn laatst genoten opleiding/bijscholing en lezen van het laatste wetenschappelijke nieuws.
Dan ook daar nog een extra aantekening….er moet tegelijk nog meer (wetenschappelijk) onderzoek gedaan worden naar bepaalde doelgroepen omdat nog lang niet alles helder is, veranderen inzichten en daarmee vaak aanpakken maar is het werkveld daar niet altijd direct van op de hoogte met als gevolg dat iedereen zijn ‘uiterste best doet’ de oplossingen aan te dragen.
Wat ik nu eigenlijk wil zeggen? Het stuk is te kort door de bocht.
Per situatie, per individu is het verschillend. Bij de ene is het noodzakelijk naar het label te kijken, bij de volgende is er meer onderzoek nodig en bij weer een andere beiden. Wat in ieder geval het ding is: wie heeft eigenaarschap? Dat zijn de jeugdige en ouders! Dan daar waar de hulpvraag ontstaat en dan eventueel een andere partij welke nodig is. Ouders / jeugdige blijven ter aller tijden de belanghartige! Nooit daar waar het geld wel of niet vandaan komt, hoe lastig dat ook is.
Als iedere betrokken partij eerst is kijkt vanuit het stukje mensZIJN. Dan worden veel dingen direct helder.
Praktijkvoorbeeld
€300,- km vergoeding afwijzen aan ouders omdat alle voorwaarden net niet passen maar wel €1700,- betalen voor taxivervoer PER WEEK! Daarvan hoeft niemand hoog opgeleid te zijn om te begrijpen dat dat natuurlijk heel vreemd is. Maar ja, het valt niet onder ‘ons potje’, door verschillende instanties….
Zo zijn er tal van voorbeelden! Per gezin! Per gedupeerde client!
Wanneer durven we weer buiten de lijntjes te kleuren? Te kijken naar de kunst ervan! Want eerlijk is eerlijk, Picasso en van Gogh zouden het nooit eens zijn geworden met elkaar over wat mooi is, tegelijkertijd moeten ze beiden toegeven dat wat de ander creëerden bijzonder was. Laten we dat vooral samen concluderen! Mensen zijn bijzonder! Niemand is gelijk! Laten we zien dat er dan maatwerk nodig is dat soms buiten het lijntje behoord om tot zijn recht te komen!
Eilandjescultuur met schutting
Minder overleggen, minder FTE in een overleg en verantwoording i.p.v. over de schutting gooien! Er is veel boekenwijsheid maar niemand daarvan durft pragmatisch besluiten te nemen.
Af van eilandcultuur! Niet kort kijkend naar zorg, onderwijs en andere instanties! Wie neemt de spreekwoordelijke ‘financiële aap op zijn schouder’. Vele handen maken ligt werk dus wat dachten jullie van gezamenlijk dragen?
P.s. de zorg om jongeren is er ook al eeuwen.
Heb je naar aanleiding van dit stuk vragen? Altijd welkom!
Ook een mening? Deel hem hier! Herkenbaar? Deel het stuk.
In je kracht!
